Czarnym piórkiem wyznaczyłam linię – HORYZONT

Zatopiłam w nim muszlę, jak statek

Czerwień farby rozlała się po papierze

Zachodziło słońce

W dali gdzieś krzyczały mewy

Domalowałam więc czerwony blask,

Który pochłaniały wody zatoki

Rekin połknął słońce

A mnie zrobiło się smutno

Zerwał się wiatr i morze zagrało

Szmaragdową barwą spienionej trochę toni

Nadchodziła ciemność i gwiazdy

I jakaś groza tej dali

Zatopiłam wzrok za tym horyzontem

Myślałam, ze ujrzę Boga

Ale tam na widnokręgu unosiła się

Koncha mej muszli

Więc z oczu pociekły mi łzy

Nie wiedziałam dlaczego płaczę

Domalowałam więc już tylko oczy

 

                                                                                                                                                

WIECZÓR

- W zielonej grapie

Maleńki koń z wozem

Pracowitym chmurom

Sprowadził deszcz..

Zgrubiałe ręce kobiet

W bruździe ziemi posadzone

Rosną

Kłączami ziemniaków..
Wieczór z nieba zepchnął słońce

I wyrósł księżyc ogromny

Nad lasem gwiazd..

Góralski świat rozpoczął życie

- Pijanych śpiewek

I mlecznych żon narzekań

- Westchnął w domu chłop

- Odpoczynek..

                                                                                               

…W nudzie

Chmury tylko pływają

A burze grzmocą                                    

Granatowe płachty nieba

 Wiatr chodzi po gontach

Po starych konarach

Tak bardzo się nic nie dzieje..

W ogrodzie kroczy dostojny pan

Tego światka.. koloroskrzydły..

I choć gdaczącemu światu

Przybyło trochę

Drobnych, żółtych zabawek

To nic się nie dzieje..

Tylko bardzo mała

Stara kapliczka na ścianie

Pluszcze się znów w słońcu..

Tak dużo krzyczałam

By zagłuszyć miłość

Wyciągałam ręce

W pięści twarde

By miłość ukarać

I tak mocno

Tuliłam sen w bólu

Miłość.. Ciebie..

Głowo pochylona

Ręko.. wiotka.. stara

Matko ziarna ziemi

Chlebie..

Wypiorę swój mózg

Jak szmatę                                                  

Potem lekko wykręcę

I czysty już, biały

Wysuszę na słońcu

Później pędzel wezmę

I nowe na nim

Namaluję wzory

Nieświadome oczy

Niewiedzącym rękom

W nieświadome serce

Przekazał deszcz..

Z ostatnią kroplą deszczu

 w ramiona mi wpadła

ludzka odrobina

wśród powodzi łez..

i stałam się matką

a wszystkie myśli

od tego czasu

do niej już szły..

a czas płynął wolno
szaro, beznadziejnie

a życie było trudne

jak ludzkie łzy..

Meduza była okiem

A bursztyn twarzą..

Wrzosy spokojem wiatru..

Gdy serce

Kroplą krwi było..

Mało

Mało

Srebrzyście

Dzwoniło echo

Na falach oceanu..

Łzy pereł

Rzęsy bursztynu

Szumiały sztormem……….

Seledyn..

Syrenom złotym

Algom cichym..