Zakwitła po cichu

Nie wiedziałam że śpi

Odgarnęłam dwa płatki

Sennie przetarła oczy

I ziewnęła

- Przecież śpię

Nie widzisz ?

Delikatnie pogłaskałam

Smukłe dwa kolce

I otarłam łzę

Między granicą śmierci

I granicą obłędu

Biała ściana samotności

Z lodu

Umarłych serc..

                                                                                            2002 r.

                                                                      

Któregoś dnia pójdziemy

Trzymając się za ręce

Przez smugę cienia

W światełko dalekie

Któregoś dnia

Gdy skończą się marzenia

Odejdziemy w ciszę

Z wiekiem

Lecz dzisiaj jeszcze

Gdy jeszcze oddychamy

Daj nam Panie coś chcieć

I pragnąć czegoś skrycie

Bo za tamtą nocą

Gdy zamkną się już bramy

Nic pragnąć nie będziemy

Tylko marzyć życie..

Niech umarli nigdy

Nie zazdroszczą żywym

Życia, marzeń, oraz pragnień

Wszelkich

Na granicy cienia

I za wielką wodą

Już nie potrzebne są przecież

Marzenia..                                                                                                             2010r.

Coś się kończy

By coś się zaczęło..

Człowieku

I odrodzisz się na nowo

W deszczu

Gwiazdach i kwiatach

W mowie zwierząt

W szeptach zachodów słońca

By żyć wiecznie..

Przez czas

Co nie istnieje

By ciszą być

I być śpiewem

Wszystkiego co żyje

Głosem gwiazd..

Nie istnieje koniec

Bez początku

Jesteś wieczny 

Jako wspólna Świadomość

Energia i materia..

Wartością zawsze stałą

                                                                       2011 rok

Gdy wszystkich pochowamy

Uklepiemy ziemie rękoma

Nad własnym grobem

Zapłaczemy

Posadzimy kwiaty

By po nas przyszło nowe

Dzieci śmiały się

I zbierały zioła na łąkach

A nad pól szachownicą zieloną

Wzejdzie pomarańczowy księżyc

I życie znów się toczy

Zwycięża śmierć

Raz jeszcze

Zatopiona w przemijaniu

Patrzę na horyzont piękna

Cudem żyję uśmiechając się do grobów i kwiatów

Wyciągam ręce i obejmuję słońce

Twarz Boga

Gdy w podziękowaniu

Witam każdy dzień

                                                                                                              1.11.2012 r.

Nie płacz nad światem

Choć to tak boli

Tabula rasa w duszy każdego

A potem piasek przysypie wszystko

I szary proch

Już do niczego

I tylko łza wielka.. kropla czerwona

Zabłyśnie czasem w oku każdego

I tylko piecze

I tylko boli

A ciężka taka jak gruda soli

I serce ludzkie do trawy przyciśnie

A kwiaty rosną i kwitną wiśnie..

A człowiek schylony nad własnym bólem

I tak mu ciężko

Nie wiem dlaczego

Nie płacz nad światem

To nic nie zmieni

Bo człowiek zawsze jest do niczego

A zło wyrasta z ziemi jak chwasty

A potem

Szerzy się.. pełza.. i pleni

A serca ludzkie zgrubiałe jak ręce

I wszystko głupie

I wszystko nędzne..

A Ziemia kręci się dalej powoli

I wszystko szare

Jak gruda soli..

I nie masz już wcale siły dla niego

I nawet kochać

Nie wiesz .. dlaczego..

                                                                      2010 r

Gdzieś za grubą ścianą

Słyszała głos

Miał barwę pereł..

Szczupłymi palcami

Wiązała po raz setny, splątaną nić

Wyłuskała ze skały promień

Już mogła iść..

W dole szumiało czarne morze..

                                                                       22.06. 2012 r.

                            

Leje deszcz a ja zrywam kwiaty

Aparatem

Patrzę się w obraz

PIĘKNO

Na kliszy

W perspektywie czasu

Obrodzi wszystko

Nasze ogrody marzeń

Z kiedyś

Milczę we własnym dziwactwie

Córeczko..

Czekam