W kaplicę złożonych palców.

szeptała słowa spowiedzi..

jak zakonnik..

schowana za kapturem wspomnień..

Przebacz mi..

Słowa były łzami, ukrytymi w ławie..

drewnianego kościółka..

Były jej sercem,,

oddanym JEMU na zawsze..

Słyszała Go..

Czoło oparte o stary lakier..

\i cisza taka zielona..

Zapach tej ciszy..

A w koło las, grał na organach jesień..

i liście złote padały jej w duszę..

Ostatni raz już zranione ciernie..

Powoli..

Zachodziło słońce..

a las stał taki nagi, i cichy taki w promieniach..

- Przed Bogiem byli równi.. -