Tutaj płomienie wiatru

Mnie palą wolnością

I cisza w sercu taka wzbiera

Że czuję oddech wieków…

…niżej, powoli czas umiera…

W gałęziach smreków…

Tutaj osmagał mnie

 bezlitośnie deszcz

i słońce spaliło me włosy,

więc tutaj rosnę

i staję się wielka, jak one…

kamienne kolosy…

i radość wzbiera mi w ciele,

gdy słyszę głosy ciszy

…poezja rodzi z lodu szkielet…

…śmiechem klawiszy

W pałacu wiatrów drżę muzyką…

Już sama jestem… gór echem…

Struną cichą…

Siwe…

Takie siwe miałaś oczy

Gdy kruche niemowlę

Na dłoniach

Podnosiłaś do gwiazd

Siwe…

Takie siwe miałaś włosy

Gdy dzień rósł

Wraz z twym dzieckiem

A pieszczoty czas

Ci wyrósł w mężczyznę

Siwe…

Takie siwe masz serce

Boś już sama

I syn twój daleko

A łzy siwe…

Co pod powieka

Tak bolą

Tak pieką

W bruzdy na oczach

Przemienił czas

.

O nic nie pytaj..

Cisza.. sza..

A nie usłyszysz kłamstwa..

Cicha ma bądź..

Pozwól.. Pofruwam..

Maki na łąkach..

Pozwól..

Noc parna..Gorąca..Dusi..

.. Wiatrem chcę być..

Ptakiem..

Gdy kaszel amarantem wzbiera..

Gdy muszę żyć..

Gdy nie chcę umierać..

..Daj Świecie..

Zieleń świata..

Kroplę deszczu..

Ssam jak cukierek..

Pozwól.. Polatam..

I znów do ciebie wrócę

Od nowa..

..Na lata..

 1984r.

Nieświadome oczy

Niewiedzącym rękom

W nieświadome serce

Przekazał deszcz..

Z ostatnią kroplą deszczu

 w ramiona mi wpadła

ludzka odrobina

wśród powodzi łez..

i stałam się matką

a wszystkie myśli

od tego czasu

do niej już szły..

a czas płynął wolno

szaro, beznadziejnie

a życie było trudne

jak ludzkie łzy..

Mojej suce

Gdy na księżyc szczeka

Rosną włosy

jak długie prześcieradła..

Moja suka

Gdy widzi go z daleka

Myśli

Że w ogonie

Ma on

Jak pchły..

Gwiazdy..

Meduza była okiem

A bursztyn twarzą

Wrzosy spokojem wiatru

Gdy serce

Kroplą krwi było..

Mało

Mało

Srebrzyście

Dzwoniło echo

Na falach oceanu..

Łzy pereł

Rzęsy bursztynu

Szumiały sztormem..

Seledyn

Syrenom złotym

Algom cichym..

Matko moja

Farby wzięłaś

I miłość namalowałaś

Na papierze..

Potem kolory

Rozmyłaś łzami

Złudzeń straconych..

Tęsknoty..

Matko

Ja w takie pejzaże nie wierzę..

Gdybyś kochała mnie

W sercu byś malowała

Wzory święte

Nie surrealnych

Trupy idoli na płótnie..

Matko !

To boli.. !

I tak mi smutno.. Minęły lata..

Odeszłam jak gwiazda, co nic nie zmienia

Błysnęłam.. Zgasłam..

I po mych światach

Zostały tylko senne marzenia..

Powiewem skrzydeł

Zleciałam zza światów

By spojrzeć na twarze tak bardzo mi drogie

I zobaczyłam, że nie ma brata

Ni przyjaciela.. co zwał się Człowiek..

I zobaczyłam błękitne morza

I szarość plaż.. ludzkie cierpienia..

Więc po co żyłam.. Kiedy swym sercem..

Nic wam nie dałam.. Świat się nie zmienia..

Po co istniałam.. Minęłam z wiatrem..

Jak płatek śniegu wtopiony w kałuże

I tyle tęsknoty.. i tyle kwiatów..

I gwiazdy ogromne, a łzy nie duże

Chciałam choć dłonią obudzić serca

Spojrzeniem chciałam otworzyć duszę

Wszystko to było tylko marzeniem

Odeszłam w ciszę.. Znów odejść muszę..

I smutek tylko jak kropla wody

I pustka wielka.. I łza czerwona..

Dałam wam miłość.. Dałam wam siebie..

Lecz wichru śmierci.. nic nie pokona

Dopóki ze snu, nie zbudzi się świat

I uśmiech prosty, nie ozłoci drzewa..

Niech więc wam chociaż zaśpiewa wiatr

I woda w strumieniu.. zaszumi.. Ewa

Ja tylko cichym stanę się drzewem

Będę znów marzyć.. i będę śnić..

A kiedy przyjdziesz..

Powiem ci EDEN..Szmerem gałęzi nauczę żyć..

A więc gdy wzejdzie, noc cicha dookoła

Popatrz się w gwiazdy.. Zawołaj mnie..

A byłam ogniem.. I byłam wodą..

Dziś snem tylko będę

Człowieku.. W twym śnie..

                                                                           1985r.

Czarnym piórkiem wyznaczyłam linię – HORYZONT

Zatopiłam w nim muszlę, jak statek

Czerwień farby rozlała się po papierze

Zachodziło słońce

W dali gdzieś krzyczały mewy

Domalowałam więc czerwony blask,

Który pochłaniały wody zatoki

Rekin połknął słońce

A mnie zrobiło się smutno

Zerwał się wiatr i morze zagrało

Szmaragdową barwą spienionej trochę toni

Nadchodziła ciemność i gwiazdy

I jakaś groza tej dali

Zatopiłam wzrok za tym horyzontem

Myślałam, ze ujrzę Boga

Ale tam na widnokręgu unosiła się

Koncha mej muszli

Więc z oczu pociekły mi łzy

Nie wiedziałam dlaczego płaczę

Domalowałam więc już tylko oczy

                                                           

                                             2011 r.