A

 Bóg w złotej koronie

Patrzył

Widział zorane pola

Słońce chylące się ku zachodowi

Trójkę ludzi kończących pracę

Uśmiechniętych

 Po całodziennym trudzie

Woły idące wolno do domu

Na legowiska

Pracę ludzką i cichy pot

Patrzył i uśmiechał się

Jak oni

Na skórę ozłoconą słońcem

Na zgrubiałe ręce

Na dusze ludzkie proste

 I sprawiedliwe

Na pomoc ludzką i wdzięczność

Zaszło słońce i nadszedł wieczór

Pełen grania świerszczy

I zapachów rosy

Minęła noc

I znów wstali ludzie

Witając dzień pieśnią starą

„ Kiedy ranne wstają zorze.. „

Schylili głowy za słońcem

I podjęli codzienny trud

Znojny i uczciwy

Trud przetrwania co daje chleb

Napięte mięśnie i uśmiech

Nagroda

Dobrze spełnionego obowiązku

Radość

Patrzył w podziwie Bóg

Potem skinął dłonią

Nagrodzim

Tacy nie zginą ! –

Słońce stało wysoko

Gdy uśmiechnięty i syty

Tej uczty człowieczej

Odszedł do innych obowiązków

Karmić ptaki

I tylko dęby święte

Szumiały dalej swą pieśń

A pod nogami szeleściły paprocie